تا رهایی

خوشا رهایی،خوشا اگر نه رها زیستن،مردن به رهایی.شاملو

تا رهایی

خوشا رهایی،خوشا اگر نه رها زیستن،مردن به رهایی.شاملو

ندیدن

                                چشم هایم بخواب

                            نمی شود همیشه

                                غبار نشسته از دیدن را

                                      با آب دیده شست

آمدنم بهر چه است؟

 

بیشتر از هشت سال دنبال جواب سوالای خلقت بودم(ز کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود؟ به کجا می روم آخر ننمایی وطنم) از عرفان شروع کردم به فلسفه رسیدم و بعد از یه دوره نیهیلیستیت و اومانیسمیت دوباره سر از عرفان در آوردم وامروز بالاخره بعد از سپری کردن این راه پراز فراز و نشیب جواب یکی از سوالامو پیدا کردم، اینکه آدم چرا خلق شده؟؟؟؟


میدونید آدم دقیقاً برا فضولی خلق شده برا اینکه سر در بیاره کی چی کار می کنه؟ با کی می گرده؟ چرا اینجاس؟ چرا اونجاس؟ این چیه؟ اون چیه؟ و جالبتر اینکه اصلاً کاری به حقیقت نداره ، چشمش می بینه، گوشش می شنوه و... مغزش جواب میده ، این فوق العاده س.به این میگن اشرف مخلوقات.مخصوصاً نژاد آریائیش.

چاره گری

       خبری نیست

               در کوچه های تنگ

                          قاصدکی را

                                دست به دامان باد

                                            توان شدن

 

تشکر نوشت: از همه ی دوستان مجازی بابت تبریکات گرم و صمیمانه شون ممنونم.

16 بهمن

                خیابان های شلوغ خالی بود

             برف هم نمی بارید

                             چیزی به صبح نمانده بود

                     وقتی من آمدم

زمستان

                    سه فصل از چهار فصل من گم شد

                                برف می بارد مدام

                       لیز می خورم من

                             لیز می خورد تقدیر

دلتنگی

چیزی هست

چیزی باید باشد

چیزی که سنگینی اش وزن ندارد

چیزی که قانون فشار نیست

چیزی هست

چیزی که نشسته روی دلم

چنگ می زند!



پ.ن: هرگونه کپی برداری بدون کسب اجازه مجاز نیست.

پر تفاوت

تا نشست بر لب جوی

شعرِ " بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین" می خوانم

نفسی خنده کنان، چَهچهه ای کرد همین شعرو به نیزار گُریخت

من به دنباله ی او بی تفاوت به صدای گِله و جیغکِ برگان به زمین

راه می رفتم و پائیز به ما زُل زده بود

لَختکی روی به سنگ و دَمَکی روی برِ چوبِ تنِ تبریزی

که پلی بود به رودی بی آب

بنشستیم و به یاد آوردیم

کودکی ها، خوانده بودیم که هاگ، آلتِ تولید به مثل خزه هایی ست

که  روئیده به خاک

آه از آن وسوسه ای که به دلم راه نداشت

آه از آن وسوسه ای که به دلش راه نداشت

لیک، سنگ و یخ و باد

رود و نیزار و درختان

همه بی صحبت عشق، باز هم زیبا بود.

دیوانگی

  باور کن

     همین روزها

          دیوانه می شوم

   طعم درخت می گیرم

میزبان شلوغی گنجشک ها

تذکره الاولیاه

شیخ ابوالحسن خرقانی شبی نماز همی کرد. آوازی شنید که: هان بوالحنسو، خواهی که از آنچه از تو می دانم با خلق بگویم تا سنگسارت کنند؟ شیخ گفت: ای بار خدای ، خواهی تا آنچه از رحمت تو می دانم و از کرم تو می بینم با خلق بگویم تا دیگر هیچ کس سجودت نکند؟ آواز بر آمد: " نه از تو ، نه از من"



پ.ن: اینو گذاشتم تا بدونید خدا اونی نیست که بهمون شناسوندن تا کار خودشون پیش بره.

حافظ میگه:

دارم از لطف ازل،جنت فردوس،طمع   

گرچه دربانی میخانه فراوان کردم

به سادگی ، یک آغوش

قرارمان وقت بی قراری

زیر اولین صنوبر ، نه ،

دومین بید مجنون

با بی صداترین سکوت همسایه

و حجمی که تنها اندازه ی

تلاقی شانه هامان

جا دارد و بس